Θάλασσα - Κ.Γ.Κ.
Καὶ μὲ ἀρκετὸ καιρὸ καθυστέρηση, δημοσιεύω τὸ ποίημα τοῦ Καρυωτάκη ποὺ θὰ παραλλήλιζα εὔκολα μὲ τὸ "Ὁ Ἄνθρωπος Καὶ Ἡ Θάλασσα" τοῦ Baudelaire. Καλὴ ἀνάγνωση.
Θάλασσα
Ὅμως τὰ στήθια ποὺ τὰ ταράζει κάποιο θανάσιμο πάθος δὲ θὰ γαληνέψουν.
Τὰ σύννεφα τὰ γιγάντικα φαντάζουν κι ἀσημένια
στὸ μολυβένιο ουρανὸ
σὰν τὰ χτυπᾶ τοῦ ἥλιου τὸ φῶς˙ σὰν τὰ χτυπᾶ ὁ ἀγέρας
φεύγουνε πίσω ἀπ' τὸ βουνό.
Κι εἶναι θερίο ἡ θάλασσα. Τὸ παρδαλὸ της χρῶμα
δίνει της - μπλάβο ἐκεῖ μακρυά,
πιὸ δῶθε ἀνοιχτοπράσινο κι ἀκόμα δῶθε γκρίζο-
κάποια παράξενη θωριά.
Τὰ κύματα τὰ πράσινα, τὰ γκρίζα καὶ τὰ μπλάβα,
πέρα, ἀπ' τοῦ πελάου τὰ φαρδιά,
τὰ φέρνει ρήγας ὁ βοριάς, μπατσίζουνε τὰ βράχια,
μπατσίζουνε τὴν ἀμμουδιά.
Τὶς βάρκες τὶς ψαρόβαρκες ὁ φόβος κυβερνήτης
μὲς στὸ λιμάνι τὶς κρατεῖ˙
μὰ ἡ σκέψη μου ὅλο σέρνεται στὰ γαλανὰ τὰ πλάτια
μ' ἕνα χρυσόνειρο δετή.
Σὰ γλάρος μαυροφτέρουγος πετᾶ ἡ ψυχὴ μου, σμίγει
μὲ τὴν ψυχοῦλα τοῦ νεροῦ
καῖ τῆνε πάει ὁ ἄνεμος καῖ τῆνε πάει τὸ κύμα
κι εἶναι παιχνίδι τοῦ καιροῦ.
Κι ἐνῶ πονῶ τὸν πόνο σου καὶ πάω πρὸς τὸ βυθὸ σου
καὶ χάνομαι μὲ τὸν ἀφρό,
ὕστερα, στὸ γαλήνεμα, τὴν ἡλιακὴ χαρὰ σου,
θάλασσα, δὲν θὰν τὴ χαρῶ.
Κ. Γ. Καρυωτάκης
